Emotionele rollercoaster

Afgelopen weken leefde ik in een andere werkelijkheid. Niet de wereld van Vaasa, met al haar winterse taferelen, internationale studenten en studeerwerkzaamheden, maar ik was echt even met mijn hoofd ergens anders.

Ik keek er na het reisje St. Petersburg met andere studenten uit Vaasa erg naar uit om wat mensen uit Nederland te ontmoeten. Eerst een weekendje in Stockholm met m’n bijbelstudiekring uit Enschede, wat ook goede vrienden zijn, een paar dagen later een weekend in Kopenhagen met Jan. Op donderdag 27 oktober, de avond voor ik naar Stockholm vertrok, had ik veel contact met thuis. Het bleek niet goed te gaan met beppe, mijn oma. Haar gezondheid verslechterde al jaren, maar ze kwam altijd overal wel weer bovenop. Nu leek het echter minder goed te komen, maar wat de precieze vooruitzichten waren, wist niemand. Papa en mem zouden me op de hoogte houden. Ik dook gauw m’n bed in, voor de paar uurtjes slaap die ik nog had voor m’n vliegtuig vroeg in de ochtend vertrok.

Het was erg fijn om m’n kring weer te zien. Eindelijk tussen mensen zijn waar je zo vertrouwd mee bent, niet ergens onbewust je best doen om goed over te komen maar gewoon jezelf zijn en bovendien lekker bijkletsen over Enschede. Gelijk aardig wat van de stad gezien en ’s avonds hele gezellige borrel gehad met goede gesprekken. Heerlijk.

Zaterdagochtend werd ik om 10 uur door m’n vader gebeld. Beppe was vanmorgen overleden, om half 7 in alle rust. Ja, ik wilde graag naar huis komen. M’n moeder zou contact opnemen met de reisverzekering en ik moest vooral lekker in Stockholm genieten.

Het werd een emotionele dag. Fijn om gewoon de stad in te gaan en dingen te doen, beetje afleiding. Regelmatig zat ik met mijn gedachten ergens anders, af en toe liet ik de tranen de vrije loop. Dikke knuffels en lekker op iemands schouder snotteren, precies wat ik nodig had. Fijn om me zo gezien en verzorgd te voelen, zeker ook dat Jan af en toe belde om te vragen hoe het ging. Gek om zo ver weg te zijn als zoiets in Nederland gebeurt.

Het werd een prachtig weekend met stralend weer, mooie gebouwen en uitzichten, veel gezelligheid en veel aandacht voor elkaar. Jammer om weer afscheid te moeten nemen, maar gelukkig kring ik vanaf januari elke twee weken weer mee in Enschede en nu ook regelmatig via Skype.

Op maandag samen met Jan en de vrouw van de verzekering een oplossing gevonden om bij de begrafenis te kunnen zijn en toch nog het weekend naar Kopenhagen te kunnen, dat was namelijk allemaal al geboekt. Uiteindelijk zouden we zaterdagochtend vroeg er samen heen vliegen in plaats van vrijdagmiddag, wanneer de begrafenis plaats ging vinden. Toch nog vooruitzicht op een paar dagen samen genieten in de vier maanden zonder elkaar.

Tussen terugkomst uit Stockholm op maandag en vertrek naar Nederland op donderdag heb ik geprobeerd nog wat te studeren, want ja, tentamens gaan gewoon door en daar was ik toch al een heel eind mee op weg, maar heb ik vooral veel contact gehad met familie en vrienden in Nederland. Fijn om ze weer te gaan zien. Ik weet eigenlijk niet eens meer wat ik precies gedaan heb, alles leek zo onwerkelijk.

Op donderdagavond zat ik met papa en Jan in de auto naar Espel. Heerlijk om weer bij Jan te zijn, dat voelt ook al zo onwerkelijk. Eenmaal aan tafel in Espel is het alsof er nooit iets is veranderd, alsof ik terug kom van een paar weken Enschede en mijn Finse leven nooit heeft bestaan. Fijn om op zo’n vertrouwde plek te zijn.

Vrijdag was een hele bijzondere dag. ’s Ochtends met de familie bij beppe samengekomen en even later achter de rouwauto naar de kerk gereden. Tranen vloeiden al rijkelijk. Aan het begin van de middag was het condoleren en de dankdienst voor beppes leven. Een mooier afscheid had ze niet kunnen hebben. Een erg ontroerend filmpje met bijzondere foto’s vooraf, een bomvolle kerk, een prachtige persoonlijke preek, mooie liederen, emotionele herinneringen. Toen ik samen met Marjon voor in de kerk wat vertelde, stond ik met een brok in mijn keel. We liepen achter de kist aan de kerk uit onder “Grote God, wij loven U”, dat lied luister ik nooit meer hetzelfde. Ik keek mensen aan, zag door mijn tranenwaas de tranen in hun ogen. Ze verdiende het.

Op weg naar de begraafplaats ging het regenen, het kwam met bakken omlaag. De hemel huilde mee.

We kwamen als familie ook een stukje dichterbij elkaar, ik heb ontzettend fijne gesprekken gehad. Wat heeft ze een mooi leven mogen hebben en wat mogen wij daar dankbaar voor zijn. Nu samen verder.

De regen hield tijdens het weekend in Kopenhagen nauwelijks op, maar na een eerste dag doorweekt te zijn geraakt lieten we ons dat niet nog eens overkomen. Aardig wat in de stad rondgelopen, voor zolang het weer dat toeliet. Onze slaapplek was een prachtig appartement, dat met aanwezige kaarsjes en een zelfgekookte maaltijd zo een uitstekende plek was voor een romantisch diner voor twee. Wat fijn om die tijd samen te hebben, wat fijn om samen te zijn in deze moeilijke periode, wat fijn om te beseffen waar je af en toe zo hard voor vecht.

Het vloog zo voorbij, ineens stond ik weer in Vaasa en werd het tijd om het alledaagse leven weer op te pakken. Makkelijker gezegd dan gedaan met het vooruitzicht op tentamens en deadlines... Daarbuiten genieten van het ijs en de sneeuw, de mensen, alle leuke activiteiten. Over een paar weekjes is het alweer voorbij, de tijd gaat hard. We maken er daarom maar het beste van, zolang het nog kan.

Foto’s van Stockholm en Kopenhagen zijn te zien in mijn fotoalbum bovenaan de pagina en op Instagram: www.instagram.com/titiavd